I.to use or accustom to something, to habituate, inure; constr., in Cicero's time, with abl.; later, with dat. or ad, with in with abl., and with inf. (cf. assuesco).
a. With abl.: “aliquem puro sermone adsuefacere,” Cic. Brut. 59, 213; so id. de Or. 3, 10, 39: “alicujus rei exercitatione adsuefactus,” id. Cat. 2, 5: “armis,” id. Brut. 2, 7; id. Fam. 4, 13, 3: “nullo officio aut disciplinā adsuefactus,” Caes. B. G. 4, 1: “quodam genere pugnae adsuefacti,” id. B. C. 1, 44: “eruditus et adsuefactus alienis experimentis,” Tac. Or. 34.—
b. With dat.: “operi,” Liv. 24, 48: “corvus adsuefactus sermoni,” Plin. 10, 43, 60, § 121; so Val. Max. 8, 7, ext. 15: “parvulos probitati, modestiae,” Tac. Or. 29: “non luxui aut voluptatibus,” id. A. 12, 5: “quorum moribus,” id. ib. 12, 10: aliquem lanificio, Suet. Aug. 64.—
c. With ad: “ad supplicia patrum plebem adsuefacere,” Liv. 3, 52 fin.—
e. With inf.: “Caesar (ceteras nationes) domuit, imperio populi Romani parere adsuefecit,” Cic. Prov. Cons. 13 fin.: “equos eodem remanere vestigio adsuefaciunt,” Caes. B. G. 4, 2: “parva momenta levium certaminum adsuefaciebant militem paenitere, etc.,” Liv. 22, 12.